مام رسول شختان متعلق به یک مملکت است.به سختی میتوان تشخیص داد متولد کدام شهر است.
او همجوار تمدنی کهن زندگی میکند.
ساکن سرزمین ست که تکنولوژی را با کانتینر به آن وارد میکنند.
مرغ و خروس هایش را گاهی بیشتر از سرزمین اش دوست دارد.
قربانی یک دوربین بی انصاف شده است.
دوربینی که فقط برای قربانیان اجتماعی مهیا است.
سیستم پرورشی انسان کاری است که مام رسول هموطن مردمی باشد که تشنه سقوط یکدیگرند.
چشم بسته به هم می خندند، با مهربانی با خود بیگانه اند.
او در مملکتی پرورش یافته است که سازمانی قانونی، مجوز هزاران اسلحه شکاری را بدون هیچ آموزشی در کمترین زمان و با آسانترین شیوه برای مردم صادر کرده است.
با این حال همگی ما انتظار داریم مام رسول وقتی روباه را گیر می اندازد، خروسی دیگر تعارفش بکند.
او ساکن سرزمین ست که اندیشه شکار هر روز غرور کوهی را جریحه دار می کند.
…
با بولدوزر جنگل را زیرورو کنید، ریشه درختان صد ساله را در روز روشن از دل خاک بیرون بکیشد، دوربینی برای رسوایی شما آماده نیست، شمایی که لانه و کاشانه صدها روباه، پرنده و سنجاب را ویران می کنید.
قطار اسب های باری را در یک صف میزان کنید سپس همانند مامور جوخه اعدام دستور شلیک بدهید تا خون فواره کند و کوهستان مملو از خون حیوان نجیب شود دوربینی برای رسوایی شما آماده نیست.
برای انقراض کبک ها، برای انقراض خرس قهوه ای، بز کوهی، جوجه تیغی ها، برای انقراض بلوط کوهستان دوربینی آماده نیست.
اعتراضاتمان سطحی هستند، بدون اصالت و نا آگاهانه در یک اعتراض دسته جمعی مشارکت می کنیم .
اسیر گفتمان غالب فضای مجازی هستیم.
رسانه ما را به دنبال خود می کشد، از ما یک هوادار می سازد.
از ما یک نگهبان خیالی محیط زیست می سازد، یک تحلیلگر نادان.
از ما یک مدافع حقوق کودکان و زنان می سازد، از مایی که استانه تحمل مان (اعمال خشونت)در برخورد با زنان و کودکانمان به فاصله زمانی بین دو بشکن است.
باید بپذیریم انعکاس بعضی از اخبار و آسیب های اجتماعی کارکردی کاملا منفی دارند پس در انتخاب و بیان آنها باید بسیار محتاط، آگاه و ورزیده باشیم.
پدری که مرغ و خروس های که پرورش داده است را متعلق به خود می داند او خیلی چیزها را متعلق به خود می داند حتی زنش را، تمام درختان، چشمه های کوهستان و همه ساکنان جنگل را.
او وقتی پی می برد روباه تخلف کرده است مجازاتش میکند، همان طور که زنان و دختران مان را مجازات می کنیم.
به مام رسول خیانت شد کسی به او نگفته بود مردم این مملکت همه اگاه شده اند، این ملت دسته جمعی همه هوشیار، حیوان دوست و روباه دوست شده اند.
انعکاس استیکرها،جوک و پندهای مربوط به مام رسول و روباه بیشتر از آنکه در وصف مام رسول باشد، در وصف عقب ماندگی ماست، بیانگر کمبود شعور ملی یک ملت هم می تواند باشد.
با مام رسول باید مهربان بود.
با مام رسول ها باید با مهربانی به آنها فهماند که دم روباه جنگل را نباید برید؟ گوش حیوان کوهستان را نباید از جا کند؟
..
نویسنده ژیان بیگ زاده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر