چرا
به فکر آینده ما نیستند؟ مگر خودمان می خواستیم بسوزیم؟ ما چه گناهی کردیم
که در روستا زندگی می‌کنیم و مدرسه های ما قدیمی و بدون امکانات است؟"
دخترهای شین آباد می‌گویند از مردم می‌خواهیم به ما ترحم نکنند از مسئولین می‌خواهیم ما را ببینند، ما دیده نمی‌شویم.
اسرین
می‌گوید ما تا کنون ۳۶۰ بار بیهوش شده‌ایم و تحت عمل جراحی قرار
گرفته‌ایم، اما هیچ نتیجهای از این عمل‌ها عایدمان نشده و هیچ اتفاق مثبتی
برایمان نیفتاده. می‌گوید خواسته من خواسته همه بچه‌ها است، ما فقط
می‌خواهیم درمان شویم.
آمنه می‌گوید آنقدر ما را بیهوش کرده‌اند که
حالا دیگر بیهوشی هم جواب نمی‌دهد. چرا وزیر بهداشت نمی‌تواند ما را برای
درمان به خارج از کشور بفرستد؟
آنها از بی‌توجهی ها شکایت دارند:
"چرا به فکر آینده ما نیستند؟ مگر خودمان می‌خواستیم بسوزیم؟ ما چه گناهی
کردیم که در روستا زندگی می‌کنیم و مدرسه‌های ما قدیمی و بدون امکانات
است؟"
پزشکی که برای شرکت در کنگره سوختگی به ایران سفر کرده بوده و
بچه‌ها را معاینه کرده به آنها گفته در خارج از ایران با ۴ عمل جراحی
صورتتان بهتر می‌شود. همین است که دخترها به درمان در خارج از ایران دل
بسته‌اند.
قصه پرغصه روستای شین‌آباد
در
آذرماه سال ۱۳۹۱ یک دبستان دخترانه در روستای شین‌آباد در پیرانشهر، استان
آذربایجان غربی ایران آتش گرفت. بیش از ۲۹ دختر دانش آموز در این سانحه
دچار سوختگی شدند. دو نفر از آنها بر اثر شدت جراحات، جان خود را از دست
دادند. ۱۲ نفر با عوارض جسمی و روحی ماندگار روبرو کرد؛ عوارضی مانند قطع
انگشتان دست.
پرونده قضایی این آتش سوزی هنوز هم بعد از ۵ سال به
سرانجام نرسیده. دختران شین‌آباد حدودا ده سال بچه ها می گویند تنها اتفاقی
که در آن مدرسه بعد از آش سوزی افتاده این است که مدرسه شوفاژدار شده چون
دلیل آتش‌سوزی آتش گرفتن بخاری نفتی مدرسه اعلام شد.
'شاید این‌بار چون آقای مطهری قول داده عمل کند'
بچه‌های
شین‌آباد که تا کنون بارها با مسئولان و دست اندرکاران ملاقات و نشست
داشتهاند، امروز دوشنبه چهاردهم اسفندماه با علی مطهری نایب رئیس مجلس
ایران دیدار کردند، در این دیدار هم به آنها وعده درمان و رسیدگی به
مشکلاتشان داده شد.
آنها در پاسخ به این سوال که چقدر امیدوارند این بار مشکلاتشان حل شود می گویند نمی‌دانیم.
"این
بار هم مثل همیشه قول دادند کمکمان کنند. باید ببینیم وعده هایشان چقدر
عملی می شود، شاید چون این‌بار آقای مطهری قول داده، عمل کند."
وزیر آموزش و پرورش: حدود نصف مدارس ایران سیستم گرمایشی ایمن ندارند
این
نه اولین بار بود و نه آخرین بار خواهد بود که استفاده از بخاری نفتی و
سیستم های گرمایشی و فضای آموزشی غیر استاندارد در مدارس ایران حادثه
می‌آفریند. وزیر آموزش و پرورش امسال گفت ۴۲درصد مدارس ما سیستم گرمایشی
ایمن ندارند. این در حالیست که به گفته محمد بطحایی در ایران هنوز حدود
هزار کلاس گلی و نزدیک به دو هزار کلاس کانکسی وجود دارد.
روح و روان دختران شین‌آباد
آسیب‌های
روانی ناشی از سوختگی، به ویژه سوختگی‌هایی از این دست که بر ظاهر افراد
تاثیر بگذارند قابل چشم‌پوشی نیست. این دخترها می‌گویند نه تنها دیده
نمی‌شویم که صدایمان هم شنیده نمی‌شود. اسرین می‌گوید ما می‌خواهیم حرف
بزنیم اما حتی به ما مشاور هم نمی‌دهند، صدای ما به گوش هیچکس نمی‌رسد.
برخی
خواسته‌های آنها آنقدر ابتدایی است که عدم پاسخگویی به آنها مایه تعجب
است: ما درخواست داریم آموزش و پرورش برایمان در مدرسه مشاور بگذارد. با
این شرایط نیاز داریم کسی با ما حرف بزند، اما حتی وقتی برای درمان به
تهران می‌آییم و از درسمان عقب می‌افتیم، معلم های مدرسه وقت نمی‌گذارند
درس ها را توضیح دهند، چه برسد که مشاور بگذارند تا حرف‌هایمان را گوش
بدهند.
بچه‌های شین‌آباد: اثر انگشت هم که نداریم...
دختران شین‌آباد همین چند روز پیش مهمان این روزنامه ایران شدند؛ درددل کردند، وضعیتشان را توصیف کردند و از انتظاراتشان گفتند.
در یک کلام، حال دختران شین‌آباد خوب نیست.
وضعیت
درمانی و بیمه آنها مطلوب نیست. نه فقط از وضعیت ظاهری خود گله‌مندند که
حال روحی خوبی هم ندارند. حسین احمدی نیاز، وکیلشان می‌گوید هیچ‌کدامشان
دلشان نمی‌خواهد عکسشان روی کارت ملی و شناسنامه‌شان باشد. بچه‌ها می
گویند با این چهره اصلاً دلمان نمی‌خواهد عکس بگذاریم. انگشت هم که نداریم
که اثر انگشت بدهیم.
وعده‌‌هایی که محقق نمی‌شوند
این
بچه‌ها باید ماهی دو بار مسیر ۱۸ ساعته شین‌آباد تا تهران را طی کنند تا
تحت اقدامات درمانی قرار بگیرند، بچه‌ها می‌گویند از این رفت‌وآمدهای
بی‌نتیجه خسته‌اند. بنا بوده یک درمانگاه تخصصی که به دوا و درمان دخترها
بپردازد در شین آباد یا ارومیه تاسیس شود، تا دست‌کم بچه‌ها مشکلات
رفت‌وآمد مدام را تحمل نکنند؛ اما بیمارستان تجهیز نشد که نشد.
وکیل
دانش‌آموزان می‌گوید پزشکان معتقدند اگر این بچه‌ها در بیمارستان خصوصی
درمان می‌شدند وضعیتشان بهتر از حالا بود. خلاصه اینکه وزیر علوم دولت
یازدهم رسما اعلام کرد روند درمان دانش‌آموزان در ایران مطلوب نیست و آنها
باید به خارج اعزام شوند.
وزیر بهداشت مرداد سال گذشته گفت به پزشکانی که امور مربوط به درمان این
کودکان را پیگیری می کنند گفته‌ایم که دولت آمادگی دارد تا برای درمان
بهتر، آنها را به هر نقطه‌ای از خارج و داخل کشور اعزام کند اما تصمیم
اعزام این کودکان بر عهده تیم تخصصی پزشکی است. همزمان نماینده پیرانشهر در
مجلس ایران از انجام کارهای تدارکاتی و مقدماتی برای اعزام شماری از
دانش‌آموزان روستای شین‌آباد پیرانشهر برای معالجات پزشکی در اروپا خبر
داده بود. اما بچه‌ها هرگز اعزام نشدند.
رسول خضری، نماینده پیرانشهر
در مجلس همین پنج ماه پیش از اختصاص هفت میلیارد تومان کمک هزینه برای
بهبود وضعیت معیشتی دختران شین‌آبادی خبر داد اما محمدجواد فاطمی، پزشک
جراح دانش‌آموزان شین‌آباد می‌گوید تاکنون این وعده‌ها به طور کامل عملی
نشده‌اند.
وی درگفت‌وگو با ایسنا، درباره چگونگی روند درمان و
همچنین تامین هزینه‌های ادامه درمان دختران شین‌آباد می‌گوید: "هزینه درمان
دختران شین‌آباد از طرف بیمارستان حضرت فاطمه تهران تامین می‌شود و خدمات
ویژه‌ای نیز دریافت میکنند. اما این بیمارستان هم پول خود را از بیمه
دریافت میکند. قرار بود این دختران مورد حمایت ویژه قرار گیرند، اما
وزارتخانه‌های آموزش و پرورش و بهداشت هزینه‌ای برای این موضوع
نمی‌پردازند."
وکیل آنها می‌گوید برخی وعده‌ها در دولت آقای روحانی
محقق شده اما کافی نیست و سایه درد و رنج زندگی آنها و خانواده‌شان را
تاریک کرده است. حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، سه سال پیش دستور داد تا به
دانش آموزان آسیب دیده در حادثه آتش سوزی مدرسه شین‌آباد، مستمری مادام
العمر پرداخت شود اما وکیل آنها می‌گوید: "کمک‌ها کفاف درمان این بچه ها را
نمی‌دهد."
نه اینکه مسئولین نخواهند به نظر می‌رسد موانعی هست که
اجازه نمی‌دهد زندگی به کام این دخترها باشد؛ وعده و وعید برای حل مشکلات
دختران شین آباد زیاد داده شده، اما در مواردی عدم هماهنگی و سوءمدیریت و
مشکلات دیگر باعث می‌شود این وعده‌ها محقق نشوند؛ به عنوان مثال به گفته
بچه‌های حادثه دیده و خانواده‌هایشان، معاون وزیر بهداشت دستور میدهد
بیمارستان دخترها را بستری کند، بیمارستان زیر بار نمی رود، دخترها
می‌گویند در بسیاری از مواقع پزشکان به وظایفشان عمل نمی‌کنند.
